Een volledige dag in Kuala Lumpur
Door: Erden
13 September 2010 | Maleisië, Kuala Lumpur
Dag 2. Kuala Lumpur (13 september 2010)
Na het ontbijt (goed buffet in het hotel) verzoeken we de conciërge van het hotel om een taxi – we willen naar de Batu Caves (www.batucaves.com), bekend om haar 272 treden, welke 13 km ten noorden van KL ligt. Na een taxiritje van ca. 20 minuten en een taxi fare van 20 euro arriveren we op dit toeristisch trekpleister net buiten het centrum van KL. We schieten wat kliekjes (van oa. de 42,7m hoge standbeeld van ‘Lord Muruga’) en we zien een hoop mensen met stippen op hun voorhoofd (naast het feit dat het een toeristische trekpleister is, blijkt het ook een trekpleister te zijn voor Hindu pelgrims die hun religie willen uitoefenen in deze tempels).
Het is een vrij heftige klim en we moeten zelfs even stoppen op adem te komen, maar dat geeft dan ook weer wat ruimte om wat mooie foto’s te maken. We twijfelen aan onszelf “we hebben al zoveel moeite met deze klim, hoe gaan we in hemelsnaam de Gunung beklimmen over een weekje?”.
Eenmaal boven blijkt het nog toeristischer te zijn dan verwacht – er staan wat mensen met hun pythons en voor 10 MYR mag je één van de slangen om je nek nemen en op de foto! Als stereotype toerist geef ik die man de Ringgits en wil ik wel zo ’n wurgslangetje om mijn nek hebben (was nog geen volwassen python, dus echt eng was het niet. Fleur dacht daar anders over :)).
Lopende door de grot zien we een tempel (Fleur en ik hebben een gedeelde mening over deze tempel: we hebben waardering voor iedereen’s mening en overtuiging, maar de Efteling heeft goede zaken gedaan hier dachten we).
Verderop in de grot zit er een grote opening in het “plafond” en er komt een geweldig mooie zonnestraal naar binnen en daaronder is het gezelschap van de Makaken te vinden. Ik had er al wat over gelezen dat er apen rond zouden lopen, dus ik was al wat teleurgesteld dat er geen apen te zien waren (Fleur zal nu wel denken “jawel, ik heb de hele tijd al een aap zien lopen!”).
Deze Makaken zijn wild en vullen hun dag met het plunderen van afvalbakken en toeristen. Na het maken van wat foto’s van deze wilde aapjes en na het ontwijken van vallende kokosnoten (niet uit bomen, maar de apen laten ze wel ’s vallen tijdens de klimmen die ze maken) besluiten we om terug te gaan richting het centrum van Kuala Lumpur – we gaan de KL Tower bezoeken (officieel: Menara Kuala Lumpur http://www.kltower.com.my/). Op de terugweg (de 272 treden omlaag) is er een meisje van een jaar of 10 die een zakje chips aan ’t eten is en zomaar niet heel erg oplet. Eén van de apen slaat z’n slag en gaat met het zakje chips ervandoor, vind zijn plaats op een hek en geniet van de chips. Het meisje en haar familie vinden het geweldig en lachen enorm hierom.
Vervolgens, eenmaal beneden, begint onze tweede aanvaring met één van de o-zo-vriendelijke en leuke taxichauffeurs van Kuala Lumpur, ahumm… We lopen naar de taxi standplaats en we worden meteen gevraagd waar we heen willen, waar we antwoorden dat we naar het centrum van KL willen. Zijn prijs ligt hoger dan van de chauffeur op de heenweg, Fleur en ik vinden dat vreemd en delen dit mee aan de taxi chauffeur, waarop hij reageert “Ik moet hier de hele tijd op jullie wachten en dat kost geld!”. Ik en Fleur kijken elkaar en weten niet wat we moeten denken en hebben na wat loos gekibbel met deze chauffeur geen zin in gezeur en stappen in en negeren de taxi chauffeur. Die nog wel een vriendelijk aanbod doet om ons ergens naartoe te brengen en dan zou hij ons vertellen waar je horloges kan kopen, daarbij vertelt hij wel “free of charge”. Hij wilde ook wel vertellen wat de trekpleisters waren van KL zonder kosten te rekenen! Wat een gulle man dachten we en we lachen er weer om, haha!
Aangekomen bij de hoge KL Tower (het puntje van de antenne reikt een hoogte van 421m), kopen we 2 kaartjes en genieten we van het uitzicht op KL (vanaf 276m hoogte) met op de achtergrond wat bergen. Na een kwartiertje nemen we de lift weer naar beneden en nemen we een taxi richting de Petronas Torens, we willen daar wat tijd doden in het Suria KLCC winkelcentrum (www.suriaklcc.com.my) en we hebben beiden nog behoefte aan een regenjas! Over een aantal dagen maken we de klim in Kota Kinabalu en daarvoor is een regenjas wel nuttig! Vooralsnog hebben we alleen nog maar zon en hitte meegemaakt in KL, ’s nachts had het wel geregend.
Nergens kunnen we een waterdichte jas vinden in het grote winkelcentrum dat overigens echt alles heeft van de designer shops, bioscoop, een etage vol restaurants tot aan de wat betaalbare kledingwinkels en electronic shops. Uiteindelijk geven we het op en nemen we plaats bij Starbucks voor een espresso en een muffin en gaan we door onze reisgids heen voor de dingen die we willen gaan doen in het vervolg van onze reis. Ondertussen ben ik uiteraard weer aangelogd op het wifi netwerk en update ik mijn status op Twitter en Facebook. Verder zijn we op zoek naar een goed restaurant in KL, we lezen veel recensies maar we kunnen geen keuze maken. Ondertussen valt Fleur op dat mijn aandacht wel heel erg bij mijn iPhone ligt zodra we binnen wifi bereik zijn, in de loop van de vakantie hebben we de titel van onze vakantie bepaald! ‘Erden gaat op vakantie met z’n iPhone en Fleur mag mee!’.
Tegenover de Starbucks zit een winkel waar ze rugtassen verkopen, het was het proberen waard en het blijkt dat ze daar wel regen poncho’s verkopen! Die kopen we meteen en we zijn klaar voor de klim op dag 7 van onze vakantie.
Verder hadden we de route uitgestippeld om naar het Shangri La Hotel te gaan voor een reservering voor de Sky Bar (www.skybar.com.my). We waren verkeerd ingelicht, de Sky Bar bevindt zich in het Traders hotel (welke wel onder Shangri La Hotel valt) en de conciërge van het Shangri La probeert telefonisch een reservering te maken, tevergeefs. We kunnen er wel heen gaan en daar wachten op een vrije tafel, maar omdat we de volgende dag al heel vroeg moeten vertrekken besluiten om ook dit op te schuiven naar onze laatste dag van de vakantie. Vanaf het Shangri La Hotel willen we teruglopen naar ons hotel en we lopen weer verkeerd, KL is echt geen stad om per voet te verkennen zijn we achter gekomen!
We hadden nog steeds geen keuze kunnen maken voor het avond eten en met veel pijn en moeite krijg ik het voor elkaar om Fleur mee te krijgen naar het Hard Rock Café. Nu ben ik geen cliché toerist die daar per se een t- shirt moet kopen, maar het eten vind ik wel altijd heerlijk. We genieten van de nacho’s vooraf en de Fajita’s zijn overheerlijk. We hadden ’s ochtends een Maleisisch ontbijt op in het hotel en ’s middags hadden we in het winkelcentrum ook Maleisisch gegeten, dus zo fout was het niet om niet-Maleisisch te eten (vond ik voornamelijk :)).
De volgende ochtend staat om 08:15 uur onze eerste vlucht op het schema naar Kuching, waar we moeten overstappen op onze vlucht naar Mulu. Aan de receptie in het hotel melden we dat we geen gebruik kunnen maken van het ontbijt, waarop ons word verteld dat ze voor ons een verpakt ontbijtje zullen klaarzetten om mee te nemen bij het uitchecken. Verder beslissen we om ’s ochtends met de taxi naar de luchthaven te gaan, dat zou EN gemak schelen EN het is even duur 80 MYR vergeleken met de KLIA Express. De taxi tarieven liggen ’s nachts hoger, vanaf 05:30 uur is het weer normale tarief was ons verteld. Om deze reden besloten wij om 6 uur te vertrekken vanuit het hotel.
Op onze kamer pakken we onze koffer zo ver mogelijk in en kruipen we onder de dekens.
Na het ontbijt (goed buffet in het hotel) verzoeken we de conciërge van het hotel om een taxi – we willen naar de Batu Caves (www.batucaves.com), bekend om haar 272 treden, welke 13 km ten noorden van KL ligt. Na een taxiritje van ca. 20 minuten en een taxi fare van 20 euro arriveren we op dit toeristisch trekpleister net buiten het centrum van KL. We schieten wat kliekjes (van oa. de 42,7m hoge standbeeld van ‘Lord Muruga’) en we zien een hoop mensen met stippen op hun voorhoofd (naast het feit dat het een toeristische trekpleister is, blijkt het ook een trekpleister te zijn voor Hindu pelgrims die hun religie willen uitoefenen in deze tempels).
Het is een vrij heftige klim en we moeten zelfs even stoppen op adem te komen, maar dat geeft dan ook weer wat ruimte om wat mooie foto’s te maken. We twijfelen aan onszelf “we hebben al zoveel moeite met deze klim, hoe gaan we in hemelsnaam de Gunung beklimmen over een weekje?”.
Eenmaal boven blijkt het nog toeristischer te zijn dan verwacht – er staan wat mensen met hun pythons en voor 10 MYR mag je één van de slangen om je nek nemen en op de foto! Als stereotype toerist geef ik die man de Ringgits en wil ik wel zo ’n wurgslangetje om mijn nek hebben (was nog geen volwassen python, dus echt eng was het niet. Fleur dacht daar anders over :)).
Lopende door de grot zien we een tempel (Fleur en ik hebben een gedeelde mening over deze tempel: we hebben waardering voor iedereen’s mening en overtuiging, maar de Efteling heeft goede zaken gedaan hier dachten we).
Verderop in de grot zit er een grote opening in het “plafond” en er komt een geweldig mooie zonnestraal naar binnen en daaronder is het gezelschap van de Makaken te vinden. Ik had er al wat over gelezen dat er apen rond zouden lopen, dus ik was al wat teleurgesteld dat er geen apen te zien waren (Fleur zal nu wel denken “jawel, ik heb de hele tijd al een aap zien lopen!”).
Deze Makaken zijn wild en vullen hun dag met het plunderen van afvalbakken en toeristen. Na het maken van wat foto’s van deze wilde aapjes en na het ontwijken van vallende kokosnoten (niet uit bomen, maar de apen laten ze wel ’s vallen tijdens de klimmen die ze maken) besluiten we om terug te gaan richting het centrum van Kuala Lumpur – we gaan de KL Tower bezoeken (officieel: Menara Kuala Lumpur http://www.kltower.com.my/). Op de terugweg (de 272 treden omlaag) is er een meisje van een jaar of 10 die een zakje chips aan ’t eten is en zomaar niet heel erg oplet. Eén van de apen slaat z’n slag en gaat met het zakje chips ervandoor, vind zijn plaats op een hek en geniet van de chips. Het meisje en haar familie vinden het geweldig en lachen enorm hierom.
Vervolgens, eenmaal beneden, begint onze tweede aanvaring met één van de o-zo-vriendelijke en leuke taxichauffeurs van Kuala Lumpur, ahumm… We lopen naar de taxi standplaats en we worden meteen gevraagd waar we heen willen, waar we antwoorden dat we naar het centrum van KL willen. Zijn prijs ligt hoger dan van de chauffeur op de heenweg, Fleur en ik vinden dat vreemd en delen dit mee aan de taxi chauffeur, waarop hij reageert “Ik moet hier de hele tijd op jullie wachten en dat kost geld!”. Ik en Fleur kijken elkaar en weten niet wat we moeten denken en hebben na wat loos gekibbel met deze chauffeur geen zin in gezeur en stappen in en negeren de taxi chauffeur. Die nog wel een vriendelijk aanbod doet om ons ergens naartoe te brengen en dan zou hij ons vertellen waar je horloges kan kopen, daarbij vertelt hij wel “free of charge”. Hij wilde ook wel vertellen wat de trekpleisters waren van KL zonder kosten te rekenen! Wat een gulle man dachten we en we lachen er weer om, haha!
Aangekomen bij de hoge KL Tower (het puntje van de antenne reikt een hoogte van 421m), kopen we 2 kaartjes en genieten we van het uitzicht op KL (vanaf 276m hoogte) met op de achtergrond wat bergen. Na een kwartiertje nemen we de lift weer naar beneden en nemen we een taxi richting de Petronas Torens, we willen daar wat tijd doden in het Suria KLCC winkelcentrum (www.suriaklcc.com.my) en we hebben beiden nog behoefte aan een regenjas! Over een aantal dagen maken we de klim in Kota Kinabalu en daarvoor is een regenjas wel nuttig! Vooralsnog hebben we alleen nog maar zon en hitte meegemaakt in KL, ’s nachts had het wel geregend.
Nergens kunnen we een waterdichte jas vinden in het grote winkelcentrum dat overigens echt alles heeft van de designer shops, bioscoop, een etage vol restaurants tot aan de wat betaalbare kledingwinkels en electronic shops. Uiteindelijk geven we het op en nemen we plaats bij Starbucks voor een espresso en een muffin en gaan we door onze reisgids heen voor de dingen die we willen gaan doen in het vervolg van onze reis. Ondertussen ben ik uiteraard weer aangelogd op het wifi netwerk en update ik mijn status op Twitter en Facebook. Verder zijn we op zoek naar een goed restaurant in KL, we lezen veel recensies maar we kunnen geen keuze maken. Ondertussen valt Fleur op dat mijn aandacht wel heel erg bij mijn iPhone ligt zodra we binnen wifi bereik zijn, in de loop van de vakantie hebben we de titel van onze vakantie bepaald! ‘Erden gaat op vakantie met z’n iPhone en Fleur mag mee!’.
Tegenover de Starbucks zit een winkel waar ze rugtassen verkopen, het was het proberen waard en het blijkt dat ze daar wel regen poncho’s verkopen! Die kopen we meteen en we zijn klaar voor de klim op dag 7 van onze vakantie.
Verder hadden we de route uitgestippeld om naar het Shangri La Hotel te gaan voor een reservering voor de Sky Bar (www.skybar.com.my). We waren verkeerd ingelicht, de Sky Bar bevindt zich in het Traders hotel (welke wel onder Shangri La Hotel valt) en de conciërge van het Shangri La probeert telefonisch een reservering te maken, tevergeefs. We kunnen er wel heen gaan en daar wachten op een vrije tafel, maar omdat we de volgende dag al heel vroeg moeten vertrekken besluiten om ook dit op te schuiven naar onze laatste dag van de vakantie. Vanaf het Shangri La Hotel willen we teruglopen naar ons hotel en we lopen weer verkeerd, KL is echt geen stad om per voet te verkennen zijn we achter gekomen!
We hadden nog steeds geen keuze kunnen maken voor het avond eten en met veel pijn en moeite krijg ik het voor elkaar om Fleur mee te krijgen naar het Hard Rock Café. Nu ben ik geen cliché toerist die daar per se een t- shirt moet kopen, maar het eten vind ik wel altijd heerlijk. We genieten van de nacho’s vooraf en de Fajita’s zijn overheerlijk. We hadden ’s ochtends een Maleisisch ontbijt op in het hotel en ’s middags hadden we in het winkelcentrum ook Maleisisch gegeten, dus zo fout was het niet om niet-Maleisisch te eten (vond ik voornamelijk :)).
De volgende ochtend staat om 08:15 uur onze eerste vlucht op het schema naar Kuching, waar we moeten overstappen op onze vlucht naar Mulu. Aan de receptie in het hotel melden we dat we geen gebruik kunnen maken van het ontbijt, waarop ons word verteld dat ze voor ons een verpakt ontbijtje zullen klaarzetten om mee te nemen bij het uitchecken. Verder beslissen we om ’s ochtends met de taxi naar de luchthaven te gaan, dat zou EN gemak schelen EN het is even duur 80 MYR vergeleken met de KLIA Express. De taxi tarieven liggen ’s nachts hoger, vanaf 05:30 uur is het weer normale tarief was ons verteld. Om deze reden besloten wij om 6 uur te vertrekken vanuit het hotel.
Op onze kamer pakken we onze koffer zo ver mogelijk in en kruipen we onder de dekens.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
