Van relaxen word je ziek, op naar de aapjes

Dag 10. Kota Kinabalu – Sandakan (21 september 2010)

Zo misselijk als we ons voelen en liever in bed hadden blijven liggen, moeten we ons opmaken voor onze vlucht naar Sandakan. De vlucht vertrekt om 07:40 uur en daar het ontbijt al vrij vroeg wordt geserveerd proberen we eerst nog een klein hapje te eten. Gelukkig is de luchthaven ook dichtbij het hotel gelegen en met de taxi zijn we er zo (ca. 15 minuten). Naarmate de ochtend verder komt, des te zieker we worden; buikkrampen, misselijkheid en hoofdpijn hebben we last van. We vragen ons af, zou het door het eten komen? Of door de koffie die toch ietwat anders smaakte? We zullen er nooit achterkomen.

De vlucht naar Sandakan is slechts 50 minuten en na het landen vinden we een taxi. Althans, er is één taxi kantoortje waar men kan betalen en met dat bonnetje kan met een taxi uitzoeken die opgesteld staan voor de terminal. Het is een superklein luchthaventje waar we beland zijn. Een Chinese man die amper Engels spreekt pikt ons op in zijn onmenselijk vieze taxi en binnen een half uur komen we aan op onze bestemming: het Sabah hotel (www.sabahhotel.com.my/), welke overigens zeer luxe is vergeleken met de taxi en de omgeving. Tijdens onze rit van het vliegveld naar het hotel hebben we slechts armoede en sloppenwijken gezien.

We kunnen meteen inchecken en beslissen om meteen vervoer te regelen naar Sepilok Orang Utan Rehabilitation Centre (http://www.sabah.edu.my/srm012.wcdd/BM/menu1.html). Dit is een centrum waar jonge Orang-oetan wezen worden opgevangen en weer leren op hun eigen poten te staan in het oerwoud. We waren wel echt goed ziek, maar dit was wel de enige mogelijkheid voor ons om het te bezoeken. Dus we gaan gewoon.

De ingang van het centrum is een soort van tentoonstelling van hoe het centrum opgezet is en wat ze doen voor al die kleine aapjes. Fleur en ik vonden het interessant en een zeer goede doel. Verder is er 2 keer per dag een voedersessie op een platform. Bij dit platform zijn de apen al losgelaten en is het aan henzelf of ze verder de jungle intrekken of verblijven. De Nederlanders die we spraken op onze reis waren veelal teleurgesteld en ze vonden het te veel op een dierentuin lijken. Fleur en ik denken daar anders over: als je weet dat je naar een voedersessie gaat kijken, dan kan je toch niet anders verwachten dat er mensen bananen uitdelen en dat daar apen op af komen? Tja, wil je Orang-oetans in het wild zien? Dan moet je zelf maar de jungle in gaan trekken en hopen dat je ze tegenkomt. Daarnaast hadden wij ook geluk dat er een stuk of 6 apen zich lieten zien en daarnaast kwam er een verzorger langs met 3 kleine aapjes die stoeiend langs ons heen liepen/ vielen/ rolden. Indrukwekkend was een kreet van één van de apen (heel erg gewelddadig) die blijkbaar heel ver verwijderd was van ons en verder was het ook zeer interessant om te zien hoe de kleine apen klimmen en zicht voortbewegen door de bomen heen, wetende dat mensen hen hebben geleerd om te klimmen. Nadat we de apen een half uur hebben kunnen bekijken beginnen we ons toch wel heel erg misselijk te voelen en beslissen om naar de uitgang van het park te gaan waar onze taxi op ons wacht. Onderweg zien we nog een groene Viper slang (zoals we al eerder in Mulu hadden gezien) welke wel reageert op de felle flitsen van onze foto camera. We hebben ons maar snel uit de voeten gemaakt.

De rest van de dag bestond alleen maar uit slapen en proberen een filmpje te kijken in het hotel. Afgezien van het kleine beetje ontbijt dat we hadden gehad in KK, hebben we de hele dag niets gegeten. Overgeven en dergelijke was ook nodig op deze dag. Gelukkig konden we wel slapen…