Sabah verwelkomt ons met haar klimaat

Dag 6. Mulu – Kota Kinabalu (17 september 2010)

Om 10:25 uur staat onze vlucht naar Miri op het programma, dit is een vlucht van een half uur. Vervolgens moeten we 3 uur en een kwartier wachten op onze vlucht naar Kota Kinabalu (KK). We hadden ook een directe vlucht kunnen boeken, welke aanzienlijk duurder was en later vertrok en rond hetzelfde tijdstip arriveerde in KK; wij kozen voor het geld in onze zak en 3 uur te wachten op een luchthaven.

We nemen afscheid van het resort na het ontbijt en zijn al vrij vroeg aanwezig op het kleine luchthaventje van Mulu. Het geeft ons de gelegenheid om de schoonmaaksters te bestuderen die de ramen van het vliegveldje aan het lappen zijn, we zijn beiden verrast doordat ze kranten gebruiken om de ramen te drogen (wel heb ik ooit geleerd dat je tegels van je badkamer daar glimmend mee kan houden, dus zo raar is het wellicht ook niet). We vliegen dus eerst een half uurtje naar een wat grotere luchthaven om vervolgens onze trip naar KK te maken. KK is de hoofdstad van de staat Sabah en wij hebben vandaag een wijze les geleerd over het reizen tussen staten in Maleisië!

Na ruim 3 uur gewacht te hebben op Miri Airport, maken we onszelf klaar om weer in te checken. Voordat we naar de gate kunnen lopen moeten we onze paspoorten laten zien en we worden verzocht om naar de douane te gaan voor een stempel. Zo gezegd, zo gedaan! Althans, dat zou je denken… Fleur pakt het linker loket en ik pak de rechter. Terwijl de dame wat stempels plaatst in mijn paspoort zie ik Fleur gepuzzeld kijken naar de meneer achter haar loket. Ik loop er dus heen en er blijkt een probleem te zijn!

Deze stempels hebben we nodig om Sabah (een andere staat) binnen te komen. Nu is het vaste land van Maleisië ook een andere staat t.o.v. de staat van Sarawak (waar we ons dus op dat moment bevinden). Wij hebben bij het vliegen op Kuching, of bij het overstappen hier, nooit een stempel ontvangen (ik werd wel door de douane op deze luchthaven doorgelaten omdat de dame niet echt scherp was op mijn stempels). De douane van Miri Airport had dus geen idee hoe we in Sarawak waren beland. Ik bleef er aardig kalm onder en lachte een beetje nonchalant en wilde de man overtuigen dat we echt niet zijn komen zwemmen waarop hij vroeg of we onze boarding tickets nog hadden van onze vliegreis van KL naar Mulu. Ik dook in mijn tas en hoe langer het duurde voordat ik die tickets gevonden had, des te benauwder ik het begon te krijgen. Juist, ik had ze natuurlijk met wat andere documenten in mijn koffer opgeborgen. Gelukkig geloofden ze ons verhaal (wellicht dat Fleur haar grote ogen het werk hebben gedaan) en mochten we alsnog boarden.

De vlucht van 55 minuten naar KK verliep ook niet compleet volgens verwacht. Het was een zonnige dag in Miri en in het Noorden van Borneo schijnt het een wat natter klimaat te zijn. Tegen het einde van de vlucht belanden we in wat donkere wolken en de turbulentie begint, het vliegtuig gaat op en neer, heen en weer en het is niet plezierig! Fleur en ik zit beiden met onze kotszakjes voor ons, klaar om over te geven! Na een minuut of 15 heftige turbulentie (en niet overgegeven te hebben) begint het vliegtuig te dalen en het regent inderdaad! Uit het raampje zien we de zee en we zien dat we ieder moment gaan landen als het vliegtuig ook vaart mindert. Net voor het landen, besluit de piloot om gas bij te geven het toestel versnelt weer en we stijgen weer op. Uiteraard belanden we weer snel tussen de wolken en de turbulentie, na ongeveer een kwartier vliegen we wolken uit. Het eerste dat me opvalt is dat het land dit keer niet rechts van het toestel te zien is, maar aan de linker kant van het toestel. Ik zeg tegen Fleur: “We vliegen naar het zuiden, zouden we terugvliegen?” en nog geen 5 seconden later roept de piloot om dat we niet kunnen landen en terug vliegen naar Miri. We vragen ons af wat dit betekent voor ons, kunnen we vandaag nog naar KK? We hebben immers een boeking voor het beklimmen van de Gunung (berg) voor de volgende ochtend.

Na het landen, krijgen we al snel te horen dat we het snel nog een keer gaan proberen. Voor veiligheidsredenen moet iedereen van boord. Terwijl we in de terminal wachten zit er een groepje Zuid-Afrikanen voor ons, dat trekt mijn aandacht daar het redelijk goed te verstaan is voor ons Nederlanders. Terwijl Fleur een sanitaire stop maakt, neem ik de moeite om met het thuisfront te bellen. Ik bel mijn moeder en voer een conversatie in het Turks. Fleur is ondertussen terug en we hebben een gesprek in het Nederlands. Zoals de taal van de Afrikanen mijn aandacht trok, trok mijn stem ook aardig hun aandacht bleek. Eén van de sympathieke heren vroeg mij in het Engels wat voor taal ik sprak. Hij dacht Nederlands te horen, maar was verstrooid door mijn Turkse gesprek. We houden een kort gesprek met deze mensen over de Zuid-Afrikaanse taal en over reizen in dat land, we mogen weer aan boord. Verder hadden we onze eerste nacht in KK geboekt bij Olaf, Olaf is een Nederlander die zijn heil is gaan zoeken in Borneo en daar reizen en excursies regelt via derde organisaties. Zijn huis is tevens een gasthuis en hij zou ons ophalen vanaf de luchthaven van KK. Ik bel hem en leg de situatie uit, begripvol blijft hij gewoon wachten (hij woont niet ver van het vliegveld).

De tweede poging om van Miri naar KK te komen is succesvol, met minder turbulentie kunnen we gerust landen en de avond is ondertussen al aangebroken en het is donker. In tegenstelling tot de andere luchthavens is de luchthaven van KK echt immens groot, het lijkt veel op een luchthaven van een willekeurige luchthaven hier in het westen van Europa.

Na het ophalen van onze bagage lopen we naar buiten en herken ik Olaf van zijn foto op zijn website (www.sabah-borneo.nl). Hij brengt ons eerst naar zijn huis (mooie optrek en zeker een aanrader qua prijs/ kwaliteitverhouding), waar 2 andere gasten ook verblijven en geeft aan dat hij de stad in wil met ons vieren om een hapje te eten en een korte rondreis te maken. We stellen ons voor aan de familie van Olaf en aan de 2 knapen en we gaan richting het centrum van KK. Hij toont ons de Atkinson Clock Tower en vertelt iets over de historie, we zien een typische markt waar men groente en fruit kan kopen en daarnaast op een bijzondere manier kan eten. Olaf wil echter verse vis eten en we bezoeken nog snel een heuvel waar we uitzicht over de stad hebben. Het restaurantje is een aparte gewaarwording, het is een grote en overdekte plein met tafels en langs de vier kanten staan bakken met levende vis/ krab/ langoustine, etc. Het idee is om een vis uit te kiezen die vervolgens wordt gewogen en gebakken voor je, we kiezen een vissoort uit die we niet kennen met rode stipjes en gaan zitten. Bij een bezoek aan het toilet valt me op dat de dames aan de achterzijde van het gebouw de afwas aan het doen zijn in plastic emmers, dit zijn de mooiere lokale dingen om te spotten vind ik. Aan het einde van de avond stelt Olaf voor dat wij (4 toeristen) de rekening betalen, anders zouden we geen vervoer naar zijn huis hebben. Terugkomende op mijn principe zaak, is eigenlijk not done! We zijn op vakantie en ik ga me niet druk maken en we delen gewoon de rekening met de 2 jongens uit Naaldwijk. Op de terugreis vertelt Olaf nog een seksistische mop, dit kan er uiteraard wel bij. Dit was niet zijn eerste van de avond. Rond middernacht zijn we terug en Fleur en ik willen slapen, we moeten namelijk om 05:30 uur weer de veren uit. We betalen Olaf zijn geld voor het vervoer naar de voet van de berg (incl. het regelen van een reservering voor ons) en voor de overnachting.

We duiken de veren in en kunnen 5 uur slapen, het was een lange dag.