Reizen naar KL

Dag 1. Spijkenisse – Kuala Lumpur (11 en 12 september 2010)

Het is 11 september (uiteraard niet de mooiste dag om te vliegen) en nee, de vluchten zijn op deze dag niet goedkoper! De aanbieding die wij te pakken hadden had niets te maken met de exacte datum van deze dag.

Onze vlucht (MH17) staat geplant om 11:55 uur te vertrekken. Vriend Tom halen we om 08:00 uur op, zodat hij de Polo terug naar huis kan rijden; goede kerel die Tom :). Na een hoop stress van Erden op de vrijdag (werk gerelateerd en koffer- inpak gerelateerd) kunnen we zaterdagochtend gewoon relaxt onszelf opfrissen, ontbijten en op pad gaan. Na een ritje van ca. een uur arriveren we bij één van de vertrekhallen van Schiphol, we bedanken Tom, nemen netjes afscheid van hem en gaan richting de balie om onze koffers af te geven en om in te checken. Het volgende zou eigenlijk niet gemeld moeten worden, maar Erden’s bagage weegt weliswaar zwaarder dan Fleur’s koffer– zal vast wel komen doordat hij een grotere koffer bij zich had en het gewicht van de koffer zelf aanzienlijk zwaarder is dan die van Fleur (althans, dat maak ik mezelf wijs).

Zoals bij iedere reis lopen we langs de douane en lopen we de winkels in om te zien of we al wat geld kunnen uitgeven aan chocola en/of alcohol. Het is immers vakantie en we willen de zintuigen verwennen, we houden het op een doosje Butlers bonbons voordat we de elektronica winkel induiken om een stekker te kopen waarmee we onze telefoons en foto toestel mee kunnen opladen in Maleisië (Maleisië heeft Engelse aansluitingen).

Voordat we onze aankopen deden hadden we nog een broodje zalm gegeten in een tentje dat typisch Hollands zou moeten voorstellen (decor was wel mooi met een hoop Delfts blauw, maar qua eten weet ik niet of het typisch Nederlands was). De broodjes zalm smaakten goed en het sapje ook! Ik zal maar verder niets vertellen over de prijzen op Schiphol…

We lopen rustig richting onze gate, na even gewacht te hebben kunnen we boarden in de Boeing 747 die ons gaat helpen om een afstand van 10.408km af te leggen. Na wat films aan boord en een talencursus die Fleur volgde, lijkt de 12 uur wel voorbij gevlogen te zijn en we kunnen landen op Kuala Lumpur International Airport (KLIA).

Ik had op verschillende websites gelezen dat de beste manier om naar KL te reizen vanaf het vliegveld per KLIA Express is (www.kliaekspres.com). Een shuttle treintje dat de luchthaven verbindt met KL Sentral (het centraal station van KL). Ritje duurt 28 minuten en kost 35 MYR (Ringgits) pp, dat komt neer op 8 EUR pp op het moment van onze vakantie.

3 Credit cards hebben we bij ons, maar de automaten accepteren alleen cash (later bleek dat we een verkoop loket voor kaartjes over het hoofd hadden gezien en gewoon voorbij waren gelopen). Wij zijn maar even terug naar boven gegaan om wat Maleisisch geld op te nemen (juist, die Ringgits weer). Het treintje is heel modern en stil, onderweg zijn er geen haltes en hoeft de trein dus niet te stoppen, daarnaast is er ieder kwartier een trein die vertrekt. Fleur is al eerder in Azië geweest en vind het jungle decor niet zo interessant als ik dat vind. De KLIA Express rijdt in volle vaart door de jungle totdat we al snel de Petronas torens kunnen spotten, Kuala Lumpur is in zicht.

Wij staan dus al snel op het centraal station van KL op zondagochtend rond de klok van 07:00 uur (in Maleisië is het 7 uur later dan in Nederland). Een taxi chauffeur biedt zijn diensten aan voor 20 Ringgit (5 EUR); wij lachen een beetje om het kleine bedrag dat we moeten betalen en we stappen in. Achteraf kwamen we erachter dat we voor ongeveer 12 Ringgit een taxi hadden kunnen nemen; wij zijn (zonder te weten) slachtoffer geworden van onze eerste taxi- afzetterij. Het gaat niet om heel veel geld, echter is het principieel gezien gewoon fout en wij Nederlanders staan op onze principes en hebben we er dus weinig vrede mee. Hierna hebben er nog een hoop lachwekkende situaties zich voorgedaan met taxi chauffeurs! Die zullen we steeds even mededelen in het vervolg van ons verslag. Maar goed, de taxi chauffeur zet ons na een kwartiertje af voor de deuren van ons hotel: het Impiana KLCC hotel (www.impiana.com).

Ontvangst in het hotel is goed, een zeer mooie/nette lobby met veel marmer. We hoopten onze koffers af te gooien en de stad in te duiken, maar we hadden geluk! Onze kamer was al vrij en we mochten al zo vroeg inchecken. Na ingecheckt te hebben gaan we al snel naar de Petronas torens (ca. 5 minuten lopen vanaf het hotel), om de Twin Towers (www.petronastwintowers.com.my) in te mogen moet je ’s ochtends je (gratis) kaartje ophalen en later die dag mag je op het tijdstip dat je ingedeeld bent 10 minuten op de loopbrug doorbrengen. Eenmaal aangekomen blijken de torens gesloten te zijn wegens de feesten voor het einde van de Ramadan. En niet alleen vandaag, maar ook morgen. Wij balen enigszins dat we de torens niet in kunnen, maar we weten dat we nog een kans krijgen op de laatste dag van onze vakantie.

We schieten wat kliekjes van de indrukwekkende gebouwen (zowel om het ontwerp als de hoogte) en besluiten om een bakje koffie te doen bij Starbucks (zoals echte toeristen doen); hier besluiten we wat we gaan doen de komende twee dagen in KL.

Als we door het aanliggende parkje lopen merken we al snel dat de vermoeidheid toch toeslaat, na een korte nacht en inmiddels ruim 20 uur wakker te zijn (en het was nog ’s ochtends vroeg) besluiten om terug te gaan naar het hotel om wat slaap te pakken. We vallen als blokken in slaap en 2 uur later is het tijd om te douchen voor ons avontuur richting Little India en China Town. Voordat we vertrekken merken we op dat de muggen ons al verwelkomt hebben. Fleur is, zoals altijd, helemaal leeg geprikt en ik heb slechts 2 muggenbultjes. Bij het uitlopen van onze hotelkamer, loopt er een stel naar binnen bij de kamer naast ons; het valt me op dat het Nederlanders zijn. Wat een toeval dat onze kamer grenst aan een kamer van andere Nederlanders denken we, we waren naïef bleek later.

We wandelen op onze gemak door de straat richting de Petronas torens en lopen richting de metro, het lijkt ons de mooiste manier van reizen omdat je dan tussen de lokale bevolking staat. Er staat een rits automaten waar je kaartjes kunt kopen voor de metro, alles is netjes aangegeven in het Engels en dus kopen wij even 2 retour kaartjes voor de metro. Althans, dat was makkelijker gezegd dan gedaan, er komt slechts 1 kaartje uit de machine. We staan elkaar een beetje gepuzzeld aan te kijken, daar we beiden overtuigd waren dat we het goed hadden gedaan. We lachen er een beetje om en lopen naar het loket om bij de dame de overige ticket te kopen, dat ging wel goed :).

Aangekomen op het perron valt het ons op dat de metro nieuw is en alles is netjes en schoon. Eerst komt er een metro waarvan de deuren opengaan, maar de ingangen zijn geblokkeerd met een bord dat aangeeft: ‘Dilarang Masuk’ ofwel ‘NO ENTRY’. Wij doen een stapje naar achteren en ondertussen lijkt het wel alsof de Maleisiërs analfabeet zijn of de vertaling naar het Engels niet helemaal klopt. Iedereen klimt onder het bord door en gaat in de metro staan. Niet veel later word er iets omgeroepen en de forensen stappen netjes uit. Bij aankomst van de volgende metro kan iedereen zonder moeite instappen, het eerste wat mij opvalt is dat KFC (de kippen fast food keten) wel haar aandacht wil opeisen. Afgezien van de vloer is alles bedrukt met reclame van KFC, zelfs het plafond! Men zou wel van kip houden hier, nam ik aan. In het verloop van onze vakantie zijn we wel 3.000 van die restaurants tegengekomen, zelfs in de meest armoedige wijken.

Wij stappen uit op station ‘Masjid Jamek’ en vinden onze weg naar boven naar de hitte (het was rond de 30 graden Celsius die dag). We kijken in onze reisgidsen voor onze oriëntatie en vinden de weg naar waar de hele happening in Little India zou moeten zijn. We vinden een soort van hoofdstraat waar veel Indiërs op straat zitten en her en der hun spulletjes proberen te verkopen (speelgoed, waaiers, aanstekers, etc.). Fleur en ik zijn niet echt onder de indruk, we vinden het maar een vieze straat (veel afval op straat) en de mensen zijn ook niet bijzonder hygiënisch te noemen. We blijven positief en het leuke deel moet nog komen dachten we, we slaan een straat in waar er meer winkels zijn en meer bedrijvigheid op straat. Het is leuk om het een keer gezien te hebben is onze mening, we willen uit deze stank en besluiten pas te maken richting de wijk die grenst aan Little India: China Town.

Hetgeen dat ik nu ga schrijven is best iets om te schamen, om de grens tussen deze 2 wijken krijgen we toch een beetje trek en duiken de eerste de beste “restaurant” in waar geen associaties zijn met Little India. Juist, we duiken een Burger King in! We eten een hapje en maken gebruik van de wifi om nog een bevestiging mail te versturen voor onze verblijf in Kota Kinabalu verderop in onze reis. We stippelen het pad uit om in China Town te komen. Zodra we naar buiten lopen we op een voetpad waar we een “heer” zijn kleine behoefte zien doen, “tja” is hetgeen dat we denken en we schieten in de lach!

Eenmaal aangekomen in China Town (via een omweg, mijn oriëntatie heeft een jetlag maak ik mezelf wijs) zien we dat deze wijk ook overspoeld is door de Amerikaanse fast food en koffie ketens. We duiken een passage in waar we honderden winkeltjes en stalletjes zien, het pad dat je af moet lopen is ongeveer een meter breed en daar moet je dus doorheen en langs tegenliggers. Als je claustrofobisch bent, kan ik het je afraden om hier te gaan neuzen. Alle winkels zijn hetzelfde lijkt het wel: portemonnees, t- shirts, schoenen, tasjes, etc. zijn de artikelen die ze allemaal verkopen. Eenmaal hier doorheen gelopen te hebben, lopen we richting Central Market. Dit is een verzameling van winkeltjes en cafés en dergelijke binnen één gebouw. Leuk om hier even rond te lopen en de sfeer te proeven, we besluiten om onze dode huidcellen van onze voeten af te laten eten door Dr. Fish. Er zitten al een aantal tieners in het bad en die giechelen zich bijna dood, waarbij wij dachten dat het gewoon onvolwassen gedrag was. Eenmaal onze voeten in het bad waren wij die giechelende tieners! Jeetje, wat kietelt dat! Na een hoop lol gehad te hebben om elkaars kietel leed gaat het wel en laten we de visje nog even knabbelen en danken de mensen daar en gaan terug naar het hotel.

Voor het eten gaan nemen we nog een duik in het zwembad, dat overigens een geweldig uitzicht heeft op de belichte Petronas torens en we besluiten later om in het hotel te gaan eten (we zijn toch moe en niet fit genoeg om een restaurant te gaan zoeken). Het eten is goed in het hotel (we kiezen beiden – eindelijk – voor iets Maleisisch met curry, ei en iets pittigs, geen idee hoe de gerechten heetten). Onder het genot van een flesje wijn boeken we online via mijn telefoon nog de laatste overnachtingen die nog open stonden (Maleisië is zeer gul in het delen van wifi verbindingen komen we achter, bijna alle restaurants en barren delen gratis hun wifi) en een zeer goed betaalbare rekening zoeken we ons hotelkamertje op en duiken we onder de dekens. Dag 2 gaat meer Kuala Lumpur brengen voor ons.